Śródmiejska Dzielnica Mieszkaniowa

Śródmiejska Dzielnica Mieszkaniowa – pierwsze powojenne osiedle mieszkaniowe w polskim Szczecinie zbudowane w latach 1953-1955

STRONA W BUDOWIE

Historia

Kamień węgielny pod budowę Śródmiejskiej Dzielnicy Mieszkaniowej położono 22 stycznia 1955 roku na pl Lotników. Budowa swoim zasięgiem obejmowała część al. Jedności Narodowej, Plac Lotników, ul. Mazurską i ul. Jaromira. Architektura Szczecińskiej Dzielnicy Mieszkaniowej jest znacznie uboższa niż wzorcowe osiągnięcia okresu socrealizmu, zapoczątkowanego w roku 1949, podczas realizacji Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej (MDM) w Warszawie oraz centrum Nowej Huty w Krakowie, jednak swym prostym pięknem i rozmachem zachwyciła szczecinian. Na tzw. Ziemiach Odzyskanych realizację takiej odbudowy podjęto w skromnym zakresie w wyniku ograniczonych środków finansowych, a także krytycznego stosunku dużej części młodych środowisk twórczych do rezultatów osiągniętych w Warszawie, czy też centrum Nowej Huty w Krakowie.

Dnia 15 września 1955 roku zakończono budowę bloków A-3 i A-4.

Założenia urbanistyczne

Nową zabudowę podporządkowano przedwojennemu, istniejącemu już układowi przestrzennemu i podstawowej kompozycji urbanistycznej tej części miasta. Modernizm wkomponowano w historyzm i realizm socjalistyczny. Autorami i głównymi projektantami ŚDM w Szczecinie byli architekci W. Adamczyk i Henryk Nardy przy współautorstwie Emanuela Maciejewskiego.

Henryk Nardy był autorem znanego ze swoich unikatowych na owe czasy rozwiązań Bloku C-3 przy ul. Jaromira 5-10.

W założeniu urbanistycznym dominowała idea estetycznych, niedrogich, wygodnych i funkcjonalnych domów dla ludzi pracy. Realizacja ŚDM w Szczecinie miała charakter rozszerzonej zabudowy plombowej wokół pl.Lotników i al. Jedności Narodowej wraz z porządkowaniem i sanacją wnętrz blokowych oraz wprowadzeniem zieleni i niezbędnych usług. Gmachy i ich architekturę zdobią klasycyzujące fasady, gzymsy i balkony. Obecnie są remontowane.