Pałac (Lubiechów Górny)

Pałac w Lubiechowie Górnym
Nazwa niemiecka	Hohen Lübbichow
Projektant	nieznany
Data budowy	2 poł. XVIII w., rozb. 1820 r.

Dwór w Lubiechowie Górnym (niem. Hohen Lübbichow, gmina Cedynia)

Wieś

Pierwsza historyczna wzmianka o miejscowości pochodzi z 1267 roku z dokumentu sygnowanego przez margrabiów Ottona i Konrada. Początkowo wieś była lennem rycerza Alberusa (zwanego Marscalusem), który z dóbr we wsi płacił daninę klasztorowi w Mariensee.

W pierwszej połowie XIV wieku wieś należała do trzech rodów: von Vettynów, von Lindekowów oraz von Gerhardów. W 1352 roku należała do dóbr ziemskich rodu von Bredlowów, a w 1463 roku do rodu von der Blocków. W latach 1472-1644, najpierw jako lenno, a następnie jako własność, należała do rodu von Schoningów. W tekstach z lat 1565 i 1583 wzmiankowano o właścicielu Hansie von Schoningu.

W 1700 roku właścicielem majątku został Otto Bendt von der Marwitz. W 1746 roku zadłużony majątek kupił margrabia Fryderyk Wilhelm von Hohenzollern, właściciel Swobnicy i Schwedt. Transakcja została anulowana przez króla pruskiego. Pod koniec XVIII wieku w wyniku zamążpójścia panny von der Marwitz majątek przeszedł w posiadanie von Żychlinsky’ego, a następnie kapitana von Langena.

Na początku XIX wieku wieś zamieszkiwało 341 mieszkańców. We wsi było 7 dużych i 6 małych gospodarstw chłopskich, 7 zagrodniczych i 20 chałupniczych, gospodarstwo kowala, leśnika, rybaka i pięciu płócienników. W 1821 roku majątek należał do rodu von Endlów. W 1861 roku właścicielką majątku obejmującego 9 016 mórg ziemi była Hedwig von Patow, małżonka Roberta von Keudella. W rękach tego rodu majątek pozostawał do 1945 roku. W 1906 roku majątek należał do Aleksandry von Keudell, w latach 1916-1920 do Waltera von Keudella. W 1929 roku majątek obejmował 2 537 ha, dwa folwarki w Markocinie i Żychlinie, gorzelnię oraz suszarnię.

Dwór

We wsi znajduje się odrestaurowany, piętrowy pałac z drugiej połowy XVIII wieku o powierzchni 830 m². Jest to budynek zbudowany w stylu późnobarokowym, założony na rzucie prostokąta, z dwukondygnacyjną dobudówką z XIX wieku, pokryty mansardowym dachem. W 1965 roku rozebrano wschodnie skrzydło pałacu (dobudowane w 1820 roku). Nie zachowało się historyczne wyposażenie wnętrza.

W sąsiedztwie znajdują się zabudowania gospodarcze oraz park w stylu angielskim o powierzchni 6 ha z aleją grabów i dębów piramidalnych.

Obiekt dostępny z zewnątrz.

Bibliografia

• Karty ewidencyjne zabytków architektury i budownictwa - Archiwum Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Szczecinie

Autor opracowania: Maciej Burdzy